Część II Rozdział I

  - Beata ? – usłyszałam znany mi głos. Otworzyłam od razu oczy, ale światło było tak jasne, że zamknęłam je szybciej niż otworzyłam. Pierwsza próba nieudana jedziesz dalej – powiedziałam do siebie w myślach i ponowiłam próbę jedynie z tą różnicą, że robiłam to w ślimaczym tempie. Powoli otwierałam oczy. Zamrugałam kilka razy by przyzwyczaić oczy do jasnego światła i po kilku chwilach moim oczom ukazał się blondyn.

  - Boże Beth ! – przytulił mnie z całych sił. Odruchowo odwzajemniłam uścisk tylko jedynym problemem jaki w tym momencie miałam to Kim był chłopak, który mnie przytulał? Wysoki blondyn z ciemnymi odrostami - zapewnie nie raz miał rozjaśniane włosy, ale w tym momencie Ameryki nie odkryłam – pomimo tego, iż jego twarz była zaspana i zmęczona był idealny. Błękitne tęczówki wpatrywały się we mnie, gdy próbowałam rozgryźć kim jest. Z każdą sekundą traciły swoją radość, którą ujrzałam jako pierwszą po przebudzeniu. Powoli uświadamiał sobie, że nie pamiętam tego kim jest i kim jest dla mnie. Widziałam jego ból. Starał się go kryć za uśmiechem, ale to, że człowiek się uśmiecha wcale nie oznacza, że jest szczęśliwy. Uśmiechem można zakryć wszystko, ale oczy zawsze cię zdradzą. To one pokazują uczucia człowieka. A jego oczy wręcz krzyczały z rozpaczy.

  - Nie … nie pamiętasz mnie ? – jego głos się załamał, a ja praktycznie czułam jak jego serce pęka na milion kawałków. Chciałam znaleźć jakikolwiek sposób żeby to wszystko cofnąć i pamiętać to dlaczego tu jest i dlaczego tak bardzo przeżywa mój brak pamięci. Czułam jedynie, że jest dla mnie ważny bo przecież gdyby nie był to jego smutek w oczach nie wywoływałby u mnie takich uczuć jak smutek i chęć troski o jego osobę.

  - Uwierz naprawdę bym chciała pamiętać, ale nie pamiętam ciebie, nie pamiętam kim jestem, co tu robię. Nie pamiętam niczego – spojrzałam na okno. To było jedyne miejsce gdzie z pozycji leżącej mogłam spojrzeć i nie myśleć o załamanym blondynie siedzącym tuż obok mnie. Czułam na sobie jego wzrok. Wręcz wypalał mi skórę, ale nie umiałam inaczej poradzić sobie z tym. To było zbyt bolesne. Był ideałem, a pomimo tego moja osoba sprawiała, że był nieszczęśliwy i to mnie bolało.

  - Ja … - zająkał się – ... ja ... zaraz wrócę – chłopak wstał i wyszedł z sali. Zostałam sama. Tylko kim ja byłam ? Blondyn nazwał mnie Beata, więc pewnie to było moje imię, ale co dalej ? Nazwisko? Gdzie mieszkałam? Zakładam, że z chłopakiem, ale kim on był dla mnie ? Podniosłam rękę. Nie było na niej żadnego pierścionka co oznaczało, że nie byłam ani jego żoną, ani narzeczoną. Zapewne był moim chłopakiem lub kolegą zakochanym we mnie, ewentualnie bratem, ale to wykluczam. Nie pasowało mi to do niego, ponieważ  przytulał mnie nie jak siostrę, a kogoś najważniejszego na ziemi. Właśnie. Byłam dla niego kimś ważnym, a raniłam go w taki sposób. Wiem, że nic nie mogłam zrobić, ale sam fakt, że jest nieszczęśliwy sprawiał, że moje serce pękało.

     Leżąc tam i czekając na jego powrót zaczynałam sobie uświadamiać, że bez pamięci jestem zupełnie nikim. Żadnej rodziny, przyjaciół. Był tylko on. Po przebudzeniu nie było nikogo obok nas tylko pusta sala. Nikt nie spał na kozetce za blondynem. Może miałam tylko jego? To było smutne. Mieć tylko jedną osobę na świecie, ale przynajmniej znaczyłam coś dla niego, bo był i nie zostawił mnie samej w tej sytuacji. Dlatego powinnam postarać się przypomnieć sobie cokolwiek.  Ułożyłam się na boku i zamknęłam oczy starając sobie przypomnieć cokolwiek. Jednak było to na próżno, bo nic nie chciało wrócić do mojej głowy. Nawet najmniejsze wspomnienie. Było jedynie uczucie, że potrzebuje go, że bez niego jestem niczym. 

*POV NIALL*

      Jak mogła nie pamiętać?

      Chodziłem zdenerwowany po korytarzu przed gabinetem lekarza prowadzącego Beth. Miał kogoś na rozmowie, ale czy to jest ważniejsze od przebudzenia się Beth po 5 miesięcznej śpiączce? Tak, to było dosyć głupie bo powiedziałem mu tylko : " Czy mogę pana prosić ? ", ale jeśli widzi, że przyszedł ktoś od pacjentki w śpiączce to powinien poświęcić chociaż tę pierdoloną chwilę! Mężczyzna wyszedł wraz z jakąś kobietą o kulach i podszedł do mnie. 

  - Tak panie Horan ? – uśmiechnął się zupełnie nieświadomy tego co tak naprawdę mnie do niego sprowadza. 

  - Czy to jest możliwe, że Beth mnie nie pamięta ? – spojrzałem na niego zagryzając wargę ze zdenerwowania. Wiedziałem, że zaraz się na mnie wydrze, że jestem niepoważny nie informując go o przebudzeniu się Beth, ale mało mnie to obchodziło. Najważniejsza jest teraz Beth i jej pamięć. Tak, jestem samolubny.  

  - Pani Wolińska się wybudziła?! – powiedział przejęty. Już miałem mu powiedzieć " Nie, tańczy sobie po sali ", ale ugryzłem się w język – Panie Horan to niepoważne nie informować mnie o takich wydarzeniach! Pani Wolińska potrzebuje teraz opieki lekarza! Siostro! – zawołał i pobiegł w kierunku sali Beth. Nie umiałem się ruszyć. Emocje tak przyćmiły mi mózg, że nie zatroszczyłem się o nią. Rzeczywiście ona potrzebowała teraz lekarza, a ja myślałem jedynie o tym, że mnie nie pamięta. Dość samolubne to było, ale po tak długim czasie ona otworzyła oczy. Myślałem jedynie o tym by ją przytulić i pocałować. Ostatniego nie zrobiłem ze względu na szok jaki wywołała u mnie jej reakcja, ale to uczucie, gdy w końcu otwarła oczy spojrzała na mnie. Nic tego nie zastąpi. 

      Po chwili powoli ruszyłem w kierunku sali. Lekarz stał nad nią i coś mówił do pielęgniarek. Obserwowałem wszystko z okna. Dziewczyna odpowiadała na pytania, aż w końcu lekarz pomagał jej wstać. Jednak, gdy chciała przejść z łóżka na wózek upadła. Nie wytrzymałem wbiegłem do sali i przytuliłem ją pomagając tym samym posadzić ją. 

  - Beth wszystko dobrze ? – spytałem, gdy siedziała już na wózku. Trzęsła się. 

  - Nie czuję nóg – spojrzała na kończyny.

  - Panie doktorze... – skierowałem się przerażony do lekarza. Nie mogła stracić władzy w nogach. To było nie możliwe.

  - Spokojnie. Pani Wolińska leżała przez długi czas w łóżku. Z czasem władza w nogach powróci. Potrzeba ćwiczeń i czasu – dziewczyna siedziała przybita na wózku. Te słowa ją bolały jeszcze bardziej niż mnie brak jej pamięci.  

  - Beth ?

  - Ja przepraszam – rozkleiła się i zaczęła płakać. Jednak jak na nią przystało starała się to opanować we wszystkie znane jej sposoby to nic nie dało bo jej próby poszły na marne. 

  - Skarbie nie masz za co – przytuliłem ja, a ona wtuliła się we mnie. Wciąż mnie nie pamiętała, ale starała się. Czułem, że jest zagubiona, ale walczy z tym.  

  - Panie Horan musimy wziąć panienkę na badania, ale niedługo wrócimy – uśmiechnął się przejmując rączki wózka. Brunetka uśmiechnęła się do mnie wyjeżdżając . 

  - Będę czekać... – zdążyłem powiedzieć zanim wyjechali z sali. Usiadłem na krześle obok łóżka i jedyne co musiałem teraz zrobić to powiadomić wszystkich.

      Wyciągnąłem z kieszeni telefon i napisałem sms, po czym wysłałem go do przyjaciół. Nie widziałem lepszego rozwiązania od tej formy powiadomienia ich. Gdybym do nich dzwonił połowa zrobiłaby mi kłótnię, że nie dowiedzieli się jako pierwsi. Eleanor by mnie zabiła w tym momencie na wejściu, więc nie miałem ochoty powodować takich zdarzeń. 

„ Beth się obudziła. Jest na badaniach i czekam.

                                                Niall „

      Kliknąłem „wyślij” i wiadomość poszła do całej bandy, która przez całe 5 miesięcy niecierpliwie czekała na jakiś znak. Chłopcy byli 2 miesiące w trasie, ale nie wziąłem w niej udziału. Nie chciałem za nic opuścić Beth. Nie potrafiłbym być gdzieś indziej wiedząc, że leży sama w szpitalu i może lada moment się obudzić. Chciałem być pierwszą osobą, którą zobaczy i tak się stało.

      Po kilkunastu minutach w drzwiach zjawiła się zdyszana Eleanor, a tuż za nią Louis.

  - Gdzie jest ? – spytała zmartwiona. Jakby nie patrzeć Beth i Eleanor przed tym „ zdarzeniem” były ze sobą blisko. Czasem co zabawne, byłem o nią zazdrosny, że woli iść do Starbucks czy do sklepu z Els, ale teraz szczerze to się cieszę, że miała przyjaciółkę, która była w tej samej sytuacji co ona. Wspierały się nawzajem. Jedynie z czego nie byłem dumny to to, że całe zło, które przeżywała było spowodowane moją osobą. Gdyby nie ja, dziewczyna nie miała by myśli samobójczych. Nic by się nie stało. Nie była by w śpiączce. To wszystko było moją winą. 

      Przyjaciele usiedli obok mnie na kozetce.

  - Els spokojnie zaraz ją przywiozą spowrotem, jest na badaniach – uspokoiłem dziewczynę, a ta jedynie wtuliła się w Lou i zostało nam jedno: czekać. 

_________________

Oto powrót Nethany. Co powiecie o takim rozdziale? 

Strasznie namęczylam się przy nim włączając w to trzęsące się ręce i skręcanie się żołątka. Strasznie bałam się pisać pierwszy rozdział. Nie chcę w końcu zniszczyć tej historii. Choć ciągle mam uczucie, że nie jest tak napisane to jak powinno być, ale ocena należy do was.

Dostanę choć 1 komentarz ?